معرفی همایش
مقدمه:
هنر جدید در ابتدایی ترین تعاریف، شکلی از هنر نامیده می شود که متمایز از الگوی خلق هنر مدرنیستی است. هنر مدرن حدود صد و پنجاه سال بر تولید هنری در عرصه های مختلف غلبه داشت. بتدریج و به طور مشخص از دهه1960 جایگاه و پایگاه های هنر مدرن (موزه ها و گالری ها) مورد سوال واقع شدند، ظهور هنرمندان جدید و رویکردهایشان این روند را تسهیل کرد. جنبش ها و رویکردهایی که به لحاظ شکلی یا محتوایی بر هنر جدید تأثیر داشته اند از اوایل دهه هفتاد میلادی بروز کردند. این هنر جدید در گریز از شیء شدگی هنری و حرکت به سمت واقعی سازی هنر گام برداشت. چنین هنری از نظر استتیک می تواند ضد زیبایی شناسی باشد، از نظر سیاسی رادیکال تر، از نظر جامعه شناسی چند فرهنگی، از نظر تئوری بینارشته ای و نظریه محور شناخته می شود. آنچه امروزه به عنوان هنر معاصر می شناسیم بر تمام شئون تولید، ارائه، دریافت و فهم هنر اثرگذار شده است. اصطلاح هنر جدید سرمشق یا پارادایم جدیدی است که از پس تحولات ساختاری جوامع غربی بیرون آمده است این واژه به لحاظ تبار شناسی، فاقد جهت مندی خاصی است و از این جهت جامعیت بیشتری دارد. این هنر را می توان در تعامل با فراهنر و به لحاظ ساختارهاي فرمی و خصلت هاي متعهدانه به مقولات اجتماعي در ادامه روندهاي تاريخی هنر مدرن دانست اما برای درک زیبایی و نازیبایی هنر جدید یا شکنندگی محیط و واکنش های فرهنگی ما به آن، باید درک کنیم که هنرمندان چگونه جهان هنری را ترسیم کرده اند و چگونه در حال حاضر به تصویر کشیدن آن ادامه می دهند.
اهداف و ضرورت: هشتمین همايش ملی مبانی نظری هنرهاي تجسمي ایران با رویکرد «هنر جدید»، به منظور گسترش مباحث بينارشته اي در هنر معاصر برگزار می شود و می کوشد هنر جدید را از دیدگاه تئوري، ارائه و کارماده ها بررسی کند. انجمن علمی هنرهای تجسمی ایران مفتخر است تا تعاملي ميان اندیشه ورزان و هنرمندان در عرصه ملی و بين الملل فراهم کند. از این منظر انجام پژوهش هاي علمي و كاربردي ذیل اين موضوع، مي تواند منجر به ارائه دستاوردهاي علمی در عرصه هنر جدید شود و بازتاب نتايج تحقيقات، تجربه ها و نوآوري هاي آكادميك، به فهم و توسعه فرهنگ و دانش هنر جدید یاری رساند.
